در طول سه ماه آخر زندگى، در حالات او تغيير عجيبى پيدا شده بود. لحظه‏اى از سخن گفتن درباره‏ى شهيد شيخ راغب حرب فارغ نمى‏شد.مدام از او و مقاومت جنوب و به خصوص شهر جبشيت و لزوم پشتيبانى از آنان مى‏گفت. هر لحظه در حالت انتظارى شديد از اخبار عمليات و مقاومت مردمى در مناطق جنوب لبنان به سر مى‏برد. مدام در چشمانم نگاه مى‏كرد و با تبسمى زيبا مى‏پرسيد: «اگر من شهيد شوم، تو چه كار مى‏كنى؟»
يك شب قبل از عمليات، به ديدار خانواده‏ى يكى از دوستان شهيدش رفت؛ در حالى كه رو به روى تصوير بزرگ شهيد نشسته بود، در گوش پدر او گفته بود: «از پسر شهيدت چيزى نمى‏خواهى؟ به زودى او را زيارت خواهم كرد».
غروب روز شنبه، كنار خانواده در بيروت نشسته و مشغول خوردن غذابودم كه خبر عمليات شهادت‏طلبانه در جنوب را شنيدم. ناگهان يكه خوردم. ناخودآگاه برخاستم و درميان تعجب اهل‏خانه، به اتاق ديگر رفتم و شروع كردم به گريستن. احساس مى‏كردم بلال شهيد شده است، و اين‏گونه نيز شده بود.
يكى از مسئولين امنيتى حركت امل كه فردى مذهبى و انقلابى بود(وى بعدها و در پى انشعابات مختلف، از اين سازمان جدا شد) ترتيب عمليات را داد و وسايل لازم ماشين و مواد منفجره را فراهم كرده بود. رابين رايت درباره‏ى بلال فحص نوشته است:
«بلال از نبيه برى مرخصى گرفت و براى زيارت مرقد حضرت‏زينب(س) به دمشق رفت. وقتى از مرخصى برگشت، از تمام دوستانش خداحافظى كرد و حلاليت طلبيد و براى عمليات عازم جنوب لبنان شد. مسئولين امل در اولين ساعات پس از عمليات شهادت‏طلبانه‏ى بلال‏فحص، مبهوت مانده بودند كه چگونه اين خبر را اعلام كنند؛ چرا كه خود را به دور از اين گونه اعمال مى‏دانستند. بعدها بر حسب مقتضيات زمانى، بلال را از قهرمانان خود اعلام كردند.»

وصيت نامه‏ى شهيد بلال احمد فحص
بسم‏اللَّه الرحمن‏الرحيم «ولا تحسبن الذين‏قتلوا فى سبيل‏اللَّه امواتاَ بل‏احياٌ عند ربهم يرزقون.» قرآن كريم
اين وصيت نامه را براى خانواده و دوستان و هر كسى كه روزى از روزها مرا شناخته يا ديده است مى‏نويسم. از همه‏ى كسانى كه اين وصيت را مى‏خوانند، مى‏خواهم كه مرا حلال كنند. اگر خطايى در حق آن‏ها از من سر زده است، حتى اگر مرا نمى‏شناسند، شايد روزى خطايى از من غيرعمد در حق آنان سر زده باشد.
از مادربزرگ مهربانم مى‏خواهم كه مرا حلال كند؛ به خاطر كوتاهى‏هايى كه بر او روا داشتم. مى‏خواهم كه بر من گريه نكنيد؛ چرا كه شهيد، گريه نمى‏خواهد، بلكه اشك‏ها، شهيد را به آتش مى‏كشند؛ چون شهادت، عروسى ابدى و جاودانى است.
از پدر بزرگم هم مى‏خواهم كه خيلى سريع و بلافاصله ترتيب طلاق فاطمه و برگرداندن مهريه‏ى او را بدهد. مهريه‏ى او پنج هزار ليره‏ى لبنانى است. حتى اگر قبول نكرد و رد كرد، به او بدهيد. مهم اين است كه اين امر انجام شده باشد. مهم‏ترين وصيتم اين است و اگر اين كار را انجام ندهيد حلالتان نمى‏كنم. با حرارت و گرمايى خاص از پدر بزرگم و عمه‏ها و عموها و هر كه مرا مى‏شناسد، حلاليت مى‏طلبم.
از فاطمه مى‏خواهم كه مرا حلال كند. قسم مى‏خورم به خداوند كه اگر كوتاهى‏اى در حق او مرتكب شده‏ام، غيرعمدى بوده و هيچ قصدى دركار نبوده است. در اين‏جا اعتراف مى‏كنم كه او با من معامله‏اى زيبا و خيلى، خيلى خوب انجام داد. از او خواهش دارم كه برايم سوره فاتحه را بخواند و همواره مرا به ياد بياورد. من هم او را دعا خواهم كرد كه همواره و در زندگى بعدى‏اش موفق باشد.
در آخر به همه‏ى شما وصيت مى‏كنم: «اگر چيزى از بدنم يافت شد و خواستيد مرا دفن كنيد، خواهش مى‏كنم در «روضه الشهيدين» (بيروت) باشد و قبرم يك طبقه باشد و بر سنگ قبرم پرچم سبز رنگ سازمان امل نصب شود و اين آيه نوشته شود: هذا زمن يبكر فيه الفقراء يقاتلون فى سبيل‏اللَّه فيقتلون و يقتلون»
در لبنان براى چه چيز كشته مى‏شويم؟
نيحما دوگاك خبر نگار نشريه‏ى صهيونيستى «يِديِعوت آهارونوت»، به‏نقل از يكى از نجات يافتگان عمليات شهادت‏طلبانه‏ى «المطلّه» نوشت:
«گروهبان «عِمرام ليوى» مى‏گويد: بعد از حادثه‏ى انفجار، وقتى كمى‏حالم جا آمد و چشم باز كردم، نگاهى به اطراف انداختم. كمى آن سوتر،دوستم «ايلى حَزان» را ديدم؛ در حالى كه روى زمين به حالت درازكش افتاده بود. تمام بدنش بر اثر آتش انفجار سوخته بود. به حدى كه هيچ اثرى از لباس نظامى‏اى كه بر تن داشت، ديده نمى‏شد. همه سوخته و سياه شده بودند. بدنش هم مثل ذغال سياه شده بود. انگار همه دود شده‏است. درد شديدى داشتم، ولى احساس مى‏كردم اتفاق خطرناكى براى من نيفتاده است. در همان حالت، رو كردم به طرف دوستم «ايلى» و گفتم: ناراحت نباش ايلى، چيزى نشده، تو حالت خوب است. خوبِ خوب. گريه نكن! ولى خودم مى‏دانستم كه حال او به هيچ وجه خوب نيست. احساس مى‏كردم ايلى خواهد مُرد. تمام بدنش سوخته بود. مرگ او را نزديك مى‏ديدم. كم‏كم متوجه شدم كه حال خودم هم خوب نيست. نيمى از بدنم داغان شده بود. حتى به اندازه‏ى يك سانتى متر هم نمى‏توانستم تكان به خودم بدهم. به ده‏ها متر اطراف خودم كه نگاه كردم، در كمال ناباورى تكه پاره‏هاى اجساد سربازان اسرائيلى همرزم خود را ديدم كه همه جا پراكنده بودند. زمين، سياه شده بود. پر بود از گوشت و خون! آن‏چه كه به چشم مى‏آمد، تكه‏هاى بدن سربازان بود.
همه‏ى ما، در يك آن به هوا پرتاب شديم. بدترين چيزى كه به چشمم‏آمد، ديدن اين صحنه بود كه همه كشته شده‏اند. بدن‏هاى همه يا سوخته بود و يا تكه‏تكه شده بود.»
گروهبان عمرام ليوى، در اتاق شماره‏ى 3 همراه شش مجروح ديگر اين حادثه، در بيمارستان نظامى «تَلِ هِتومير شمالى» در «تل آويو» بسترى است. همه‏ى آن‏ها به شدت سوخته‏اند. بعضى از آن‏ها 80« سوختگى دارند، و به بعضى از آن‏ها اصلاً اميدى براى مداوا نيست. آن‏هايى هم كه زنده مى‏مانند، بايد تا ابد تحت نظر پزشك زندگى كنند.
در اتاق بغلى عمرام، دوستش «ايلى حزان» بر روى تختى دراز كشيده است كه به گفته‏ى دكترها، شانسى براى زندگى نخواهد داشت و مدت زيادى زنده نخواهد بود. گروهبان عمرام تعريف مى‏كند: چند روزى مرخصى گرفته و به ميان خانواده‏ام رفته بودم. من تا الان به هيچ وجه اعتقادى به اين جنگ نداشتم؛ ولى الان معتقدم كه اين مكافات من بود. هنگامى كه از مرخصى برمى‏گشتم، همراه ديگر سربازان منتظر بوديم تا ماشين ما را سوار كرده و به داخل لبنان منتقل كند. دو سال است كه در لبنان خدمت مى‏كنم. در طى اين مدت، دوبار هم مجروح شده‏ام،آن هم در لبنان.
همه سربازها جمع شده بوديم كه كاميون بيايد و همه‏مان را سوار كند. وقتى سوار شديم، ايلى كنار من نشست. با هم گپ مى‏زديم و از هرچيزى سخن مى‏گفتيم. ايلى به من مى‏گفت كه از لبنان خيلى مى‏ترسد.نمى‏دانم چى بود كه همه‏ى آن‏هايى كه در كاميون سوار بوديم، اين احساس ترس و خوف شديد را داشتيم.
هر بار كه سوار ماشين مى‏شديم، با بچه‏ها مى‏گفتيم و مى‏خنديديم؛ ولى آن روز، همه‏مان احساس ترس مى‏كرديم. ترس و وحشت بر همه‏ى ما خيمه زده بود. حتى يك نفر هم خنده بر لب نداشت.اصلاً كسى حرف نمى‏زد.
همان طور كه در ماشين نشسته بوديم، از دور ديدم كه يك كاميون قرمز رنگ به طرف ما در حركت است. سرگرد «آبراهام بوگلين» كه در ماشين جيپ اسكورتِ جلوى ما نشسته بود (او در عمليات كشته شد)، به راننده‏ى كاميون قرمز رنگ اشاره كرد كه خارج از جاده توقف كند تا ما رد شويم. جاده، خيلى باريك بود.
راننده‏ى كاميون، به آن صورت كه بايد، از جاده فاصله نگرفت. كاميون ما كه خواست از پهلوى آن بگذرد، در يك آن انفجار وحشت‏آورى رخداد كه مى‏توانم بگويم «به چشم خودم جهنم را ديدم».
با انفجار، همرزمانم را ديدم كه بدنشان در هوا چرخ مى‏خورَد. آنان را ديدم كه گريه مى‏كنند و فرياد مى‏زنند. احساس مى‏كردم فقط من يكى، از آن جهنم زنده گريخته‏ام! هيچ سربازى را نديدم كه روى زمين ايستاده باشد، همه‏ى آن‏هايى كه سوار جيپ بودند، بدن‏هايشان بر روى زمين ولو بود. هيچ كس نبود كه كمكشان كند.
چه شده بود؟ چه‏طور اين اتفاق براى ما افتاده بود؟ حدود 80 سرباز در ماشين‏ها بودند. حتى يك نفر را هم نديدم كه بر روى دو پاى خود ايستاده باشد. همه بر روى زمين، اين طرف و آن طرف، درازكش افتاده بودند و تكه‏هاى بدن، همه جا پخش بود. هيچ چيز نبود به جز گريه و فرياد،التماس كمك و بوى لخته‏ى خون و مرگ.
به همين حال وسط منطقه مانديم. فقط احساس كردم يكى دارد با چاقو لباس‏هايم را پاره مى‏كند؛ ولى پيراهنم به پوست بدنم كه سوخته بود، چسبيده بود. دوباره بى‏هوش شدم. سپس خودم را در بيمارستان يافتم.پزشكان نظامى مى‏گويند من چند هفته يا ماه ديگر، مرخص خواهم شد. آن‏ها به من وعده مى‏دهند كه زنده از اين‏جا خارج خواهم شد، ولى من نمى‏دانم چگونه خارج خواهم شد؛ چگونه؟ آيا به حال طبيعى خود باز خواهم گشت؟ يا اين‏كه تا آخر عمر، زمين‏گير مى‏شوم؟
من مى‏خواهم حرفى بزنم كه بايد آن را خيلى پيش‏تر از اين‏كه اين اتفاق بيفتد، مى‏گفتم. دوست دارم اين حرف را دو سال پيش كه براى خدمت به لبنان قدم گذاشتم، مى‏گفتم. در هفته‏ى دومى كه وارد سرزمين مرگ، لبنان شدم، اين حرف را مى‏زدم كه: ما در لبنان از چيزى دفاع مى‏كنيم كه بايد بهاى سنگينى برايش بپردازيم. ما در اين جنگ، خسارت زيادى ديديم و هيچ فايده‏اى برايمان نداشت، جز اين‏كه همه آن‏جا بميريم. همه، مجروح شديم و خواست هيچ كداممان از ورود به لبنان، چنين چيزى نبود. ما را به لبنان مى‏فرستند، براى اين‏كه آن‏جا بميريم. چرا؟ براى چه‏ چيز؟»!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: